Ο δάκος της ελιάς, Bactrocera oleae, (Gmelin), (Diptera, Tephitidae), KV, είναι ο σοβαρότερος εχθρός της ελιάς και γενικότερα της ελληνικής γεωργίας.
Είναι είδος μονοφάγο. Στην φύση, το θηλυκό ωοτοκεί και η προνύμφη αναπτύσσεται μόνο στο ζωντανό μεσοκάρπιο της ελιάς και της αγριελιάς.
Έχει 3-4 γενεές το έτος. Όταν ο καρπός πλησιάσει στο τελικό του μέγεθος και γίνει τόσο μαλακός ώστε να μπορεί να τον τρυπήσει ο ωοθέτης του θηλυκού, αρχίζει η ωοτοκία, συνήθως τον Ιούλιο. Στη συνέχεια η προνύμφη που εκκολάπτεται ορύσσει στοά στο μεσοκάρπιο και είναι αυτή που προκαλεί τις ζημιές, καταβροχθίζοντας το μεσοκάρπιο, με αποτέλεσμα να καθιστά τον καρπό ακατάλληλο για βρώση και παράλληλα να μειώνεται η ποιότητα του λαδιού.

Παρακολούθηση του πληθυσμού.
Παγίδευση: Χρησιμοποιούνται διάφοροι τύποι παγίδων με ελκυστικά τροφής, φύλου και οπτικά, (μόνα τους ή σε συνδυασμό). Ένας κλασικός τύπος παγίδας που χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια είναι η γυάλινη παγίδα McPhail, στην οποία χρησιμοποιούν ως ελκυστικό αμμωνιακά άλατα ή υδρολυμένες πρωτεΐνες, συχνά και με προσθήκη βόρακα. Η ελκυστικότητα της παγίδας αυτής περνάει τα 20 μέτρα. Η αποτελεσματικότητα της αυξάνει με χαμηλή σχετική υγρασία και υψηλή θερμοκρασία.

Δειγματοληψίες ελαιοκάρπου / Δακοπροσβολή
Για τον υπολογισμό του ποσοστού δακοπροσβολής, πραγματοποιούνται δειγματοληψίες ελαιοκάρπου πάνω από τα δένδρα στο τέλος κάθε μήνα (από Ιούλιο έως Νοέμβριο). Ως γόνιμη ή ζωντανή προσβολή του ελαιοκάρπου, θεωρείται το σύνολο των ζωντανών σταδίων του εντόμου, δηλαδή αυγά, ζωντανές προνύμφες, και νύμφες. Ως συνολική προσβολή του ελαιοκάρπου, θεωρείται το σύνολο των σταδίων του εντόμου, δηλαδή αυγά, ζωντανές και νεκρές προνύμφες ή προνυμφικές στοές, νύμφες ή και οπές εξόδου.

Αντιμετώπιση
Οι μέθοδοι αντιμετώπισης του δάκου είναι τρεις και είναι δυνατό να εφαρμόζονται σε συνδυασμό. Πάντα πρέπει να προέχουν οι φυσικοί τρόποι αντιμετώπισης με την τοποθέτηση δακοπαγίδων και σε περίπτωση που το φαινόμενο είναι σε έξαρση και αυτές δεν επαρκούν, να χρησιμοποιείται η μέθοδος του ψεκασμού με δηλητήρια (φυτοφάρμακα). Έτσι επιτυγχάνουμε την λιγότερη δυνατή επιβάρυνση στο περιβάλλον. Οπωσδήποτε όμως, κάθε πρόγραμμα προστασίας εναντίων του δάκου, που αποτελεί τον εχθρό κλειδί, πρέπει να λαμβάνει υπόψη την όλη εντομολογική πανίδα, ειδικά όσον αφορά το λεκάνιο και τον πυρηνοτρήτη και να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην μέθοδο και την εποχή επέμβασης.

Α) Δολωματικοί ψεκασμοί από εδάφους ή από αέρα.
Η μέθοδος αυτή πρέπει να εφαρμόζεται, αν οι συλλήψεις στις δακοπαγίδες φθάνουν την πυκνότητα επέμβασης. Συνίσταται να αποφεύγεται η επαφή του υλικού με τον ελαιόκαρπο καθώς και η κατάχρηση όσον αφορά την ποσότητα του υλικού και τον αριθμό των επεμβάσεων. Η πυκνότητα επέμβασης μπορεί να αλλάζει στην ίδια περιοχή, ανάλογα με την εποχή του έτους, το είδος της παγίδας, την ποικιλία του φυτού και το μέγεθος της καρποφορίας.

Β) Δακοπαγίδες με ελκυστικό και μαζική παγίδευση.
Οι παγίδες αυτές περιέχουν τροφικό ελκυστικό (π.χ. μελάσα) συχνά είναι απλά πλαστικά μπουκάλια του νερού με το στόμιο γυρισμένο προς τα μέσα. Με την μέθοδο αυτή επιτυγχάνουμε την έλξη του δάκου προς την δακοπαγίδα και τον εγκλωβισμό του σ’ αυτήν. Η μέθοδος αυτή ακολουθείται κυρίως στην βιολογική καλλιέργεια όπου απαγορεύεται ο ψεκασμός του δένδρου με δηλητήρια, γιατί όπως είναι φυσικό αυτά θα κατέληγαν στον καρπό και το λάδι.

Γ) Κρεμαστές παγίδες με ελκυστικό και δηλητήριο.
Έχουν μεν την ιδιότητα να μην περνάνε χημικές δηλητηριώδεις ουσίες στην τροφική αλυσίδα, από τον ελαιόκαρπο και το ελαιόλαδο μια και δεν ψεκάζουμε τον καρπό και τα φύλα, μια και είναι φάκελο τα οποία έχουν ελκυστικό για τον δάκο ο οποίος όταν έλθει σε επαφή δηλητηριάζεται, αλλά επειδή ο θάνατος του δεν είναι ακαριαίος μπορεί στην συνέχεια τα έντομα του δάκου να καταναλωθούν από τα πουλιά και έτσι να περάσει το δηλητήριο στην τροφική αλυσίδα.